Στο Λιμάνι Λεμεσού διαδραματίζεται ένα σκηνικό εξαιρετικά ζημιογόνο και μειωτικό για τη διεθνή εικόνα της Χώρας μας, την οποία με πολύ κόπο είχαμε καταστήσει περιφερειακό κέντρο διαμετακομιστικού εμπορίου.
Ελάχιστοι στον αριθμό εργαζόμενοι, εδώ και μήνες κυριολεκτικά κλείνουν το Λιμάνι το μεσημέρι της Παρασκευής και το επανανοίγουν την επόμενη Δευτέρα το πρωί, ενώ κατά διαστήματα κατέρχονται σε απεργίες, όπως η εξαγγελθείσα για τις 27 και 28 τρέχοντος μηνός.
Με πλήρη απάθεια για τη ζημιά που επιφέρουν σε μια οικονομία που παλεύει να επουλώσει τις πληγές της πρόσφατης χρεοκοπίας, προκαλούν διαρκή ασφυξία στην εισαγωγική και εξαγωγική δραστηριότητα του τόπου, η οποία σχεδόν στην ολότητα της διεξάγεται μέσω του Λιμανιού της Λεμεσού.
Η διαρκής παράλυση του Λιμανιού, προκαλείται κατά παραβίαση όλων των αρχών και θεσμίων των εργασιακών σχέσεων όπως αποκρυσταλλώνονται στον Κώδικα Βιομηχανικών Σχέσεων και στη Συμφωνία για την επίλυση διαφορών στις Ουσιώδεις Υπηρεσίες.
Το Κράτος έχει επανειλημμένα υπερβεί τις δυνατότητες του προκειμένου να συμβιβάσει τις διαφορές. Επανειλημμένα όμως έχει αποδειχτεί και ότι η προσπάθεια κατευνασμού των συγκεκριμένων συμφερόντων δεν φέρνει το παραμικρό αποτέλεσμα.
Το Λιμάνι Λεμεσού είναι περιουσία του συνόλου της κοινωνίας και της οικονομίας, είναι εθνική υποδομή που συντηρείται με δαπάνες των επιχειρήσεων και των καταναλωτών. Οι εργαζόμενοι στο Λιμάνι έχουν απερίγραπτα ωφελήματα και δικαιώματα τα οποία είναι σεβαστά. Δεν έχουν όμως το δικαίωμα να το ανοιγοκλείνουν ως να ήταν οικογενειακό αμπελοχώραφο τους.
Η Ομοσπονδία Εργοδοτών και Βιομηχάνων (ΟΕΒ) προειδοποιεί για ακόμα μια φορά: Όσο το Κράτος θα παραμένει ανυπεράσπιστο στον ετσιθελισμό μιας ανεύθυνης μερίδας του συνδικαλιστικού κινήματος, οι συμπεριφορές αυτές δεν πρόκειται να σταματήσουν. Ήρθε η ώρα επιτέλους Κυβέρνηση και Βουλή να προωθήσουν αποτελεσματικούς μηχανισμούς άμυνας της οικονομίας και της κοινωνίας.
